Yolculuğun amacı, denizlerin ve buzların gizlediği sırları açığa çıkarmaktı. Ekibin kullandığı araç ise pek çoğumuzun kulak aşinası olduğu Nautilus’tu.
Başka hiçbir denizaltının gitmediği yerlere gitmek üzere özel tasarlanan Nautilus, denizcilik tarihinde önemli bir yere sahip. Peki ama bu özel denizaltıyı, tarihin tozlu sayfalarına gömen şey ne oldu?
Nautilus’un pruvası, buzla çarpışmaları absorbe edebilmek için ağır çelik plakalar ve betonla güçlendirildi.
Ayrıca denizaltının buzun altında kaymasını sağlayacak özel kızak rayları eklendi ve çarpma etkilerini azaltmak için hidrolik darbe emiciler yerleştirildi.
Ancak teknik sorunlar hemen baş gösterdi. Nautilus, buzlarla dolu tehlikeli sularda ilerlerken bir dizi mekanik arıza yaşadı. Buz deliciler defalarca arızalandı ve denizaltının diğer pek çok yeni özelliği de benzer şekilde güvenilir olmaktan uzaktı.
Yeni teknolojilerin yorgun ve eski bir denizaltıya uygulanması, sıkça problem doğuruyordu. Atlantik geçişi sırasında Nautilus, Kuzey Atlantik’in şiddetli fırtınalarıyla sarsıldı.
Denizaltı sıkışık ve konforsuzdu. Mürettebatın çoğu, ayakta zaman geçirmek zorunda kaldı çünkü oturacak yer yoktu.
Tek tuvalet ve sınırlı sayıda ranza, zorlu koşullarda bir nebze olsun rahatlık sağlamaya çalışsa da denizaltının içindeki koşullar dayanılmazdı. Mürettebat yorgundu ve moral olarak tükenmişti.
Nautilus’un mekanik sorunları nedeniyle sık sık onarım için limana dönmesi gerekti. Denizaltının buzun altında ilerleme kabiliyeti de sınırlıydı.
Daha sonra dalış dümeni gibi hayati bir parçanın kaybolmasıyla Wilkins ve ekibi zor bir kararla yüzleşmek zorunda kaldı... Yani misyon, sonlandırılacaktı.
Nautilus, öncekinden daha fazla onarım gerektirecek kadar hasar görmüştü ve kurtarılmaya değmeyecek durumdaydı.
Böylece nükleer enerjiyle çalışan ilk denizaltısı Nautilus’a, veda etmek zorunda kalındı.
Yorumlar (0)