At ve tutkal, ilk etapta birbirinden alakasız iki şey gibi duruyor öyle değil mi? Biri hayvan diğeri ise yapıştırmaya yarayan bir madde. Peki nasıl oluyor da tutkal yapmak için atlara ihtiyaç duyuluyor?

Atlar tam olarak bu işin neresinde? Ne zamandan beri böyle bir amaç için kullanılıyorlar? 

Gelin, detaylara bakalım.

Geçmişte insanlar, neredeyse binlerce yıl yapıştırıcı üretmek için hayvanlardan elde edilen doğal kaynaklara bel bağladılar.

Tutkal gibi güçlü bir yapıştırıcı üretmek için de atlardan yararlandılar. Çünkü bu hayvanlar, çok fazla kolajen içeriyorlar. Kolajen de tukalın en temel bileşenlerinden biri. Yine bu kolajen oldukça yapışkan bir yapıda.

Kolajen, en fazla atların derilerinde, kıkırdaklarında, kaslarında, kemiklerinde ve bağlarında bulunuyor. Kuruduğunda ise katkı bir madde haline geliyor. 

Atlardan tutkal elde etme sürecinin ilk aşaması, vücudun gerekli parçalarının toplanması ile başlıyor. Sonrasında insanlar, vücut parçalarındaki kirleri arındırıyor ve istenilen bölgeyi kaynar suya koyuyor. 

Devamında suyun kaynamasıyla açığa çıkan kolajen, hızla jelatin formuna düşünüyor. İşte bu jelatin formu da yapıştırıcının kendisi oluyor. 

Öte yandan atlardan elde edilen yapıştırıcılar doğal, kimyasallardan elde edilenler sentetik yapıştırıcılar grubunda yer alıyor. Aslında sentetikleri varken ve uzun yıllar önce üretilmişken neden doğalları kullanılıyor? 

Çünkü hayvansal doğal içerikli tutkallar, suda çözündüğü ve yavaşça bağlandığı için farklı kullanım alternatiflerine sahip oluyor. Örneğin inşaat sırasında herhangi iki malzemenin birbirinden ayrılması gerektiğinde, atlardan elde edilen tutkal yardımcı oluyor.

Bunun dışında kitap ciltçiliği, cam sanatı, antika restorasyonu ve piyano tamiri gibi durumlarda, bu artıları sebebiyle doğal tutkal kullanılıyor. 

Ancak şimdilerde hayvansal içerikli tutkalların büyük oranda kullanılmadığını söyleyebiliriz. Kimyasal içerikli tutkallar da artık doğal tutkallar kadar güçlü ve kullanışlı.

İlginizi çekebilecek benzer içeriklerimiz: