Yalnızca geyiklerin yavru hâllerinde rastladığımız beyaz benekler, sizce neden yetişkinlerde bulunmuyor olabilir?
Öncelikle şunu belirtmeliyiz ki bunlar sadece bir benek değil, aynı zamanda onlar için doğal bir koruma mekanizması! Nasıl yani?
Henderson Üniversitesinde biyoloji profesörü olan Renn Tumlison’un bu konuyla ilgili ifade ettiği gibi bu benekler, orman zemininde güneşin parıltısını taklit ederek geyik yavrularını mükemmel bir şekilde kamufle ediyor.
Belgesellerden de aşinalığımız var: Bu tatlı canlılar, genelde maalesef av oluyorlar. İşte bu benekler, yeni doğmuş geyik yavrularının avcılardan korunmak için doğal bir savunma mekanizması olarak hizmet ediyor da diyebiliriz.
Bu yalnızlık, annesinin dikkatini çekmeden saklanma ve yırtıcıların dikkatini çekmeden bekleyebilme yeteneğini ona bahşediyor. Annenin yavruyu bırakması, yırtıcıların doğrudan yavruya yönelme olasılığını azaltır. Çünkü yetişkin geyikler, daha kolay fark ediliyorlar.
Bu şekilde yavru geyikler, kendi güvenliklerini sağlamak için başlangıçta yalnız kalmayı tercih ederler. Ancak daha sonra annesiyle hareket etmeye başlar.
Bu benekli kürklerinin dökülme süreci, genelde bir yavrunun üç veya dört aylık olmasıyla meydana geliyor. Ama bilinenin aksine alageyik, chital ve sika gibi bazı türler hayatları boyunca benekli desenlerini koruyor.
Her ne kadar istisnalar olsa da çoğu geyik yavrusu doğduğunda benekli bir kürke sahip. Geyik familyasından neredeyse hepsi benekli doğuyor. Daha sonra bu benekler yok oluyor. Bu beneklerin kaybolması, yetişkinlik durumlarına ya da çevresel faktörlere göre değişkenlik göstermekte.
Doğal ortamlarında zarar görmemek için kürkleriyle kamuflaj sağlayan geyiklerin benekleri, orman zeminine vuran güneş ışığı yansıması gibi görünür. Henüz kendini korumak için çok küçük olan yavru geyikler, hayat serüvenlerinde birkaç ay doğal bir kamuflaja sahip oluyorlar.
Yorumlar (0)